ένα σύντομο ημερολόγιο

Παρασκευή 12 Σεπτέμβρη: μετά από 25 μέρες νοσηλείας επιστροφή στο σπίτι! Κατά το διάστημα αυτό της νοσηλείας έγινε το πρώτο σχήμα χημειοθεραπείας, το σχήμα εφόδου όπως λέγεται. Πολλές οι εξωτερικές και οι εσωτερικές «διεργασίες», πολλά και τα σκαμπανεβάσματα, με τη βοήθεια του Θεού οι παρενέργειες ελάχιστες… Ενθουσιασμός, αισιοδοξία, αλλά και αγωνία για το άγνωστο, κούραση από τον εγκλεισμό, διαστήματα ανοίγματος και διαστήματα κλεισίματος, επαναπροσδιορισμός πολλών, μα πάρα πολλών πραγμάτων. Πρόσωπο με πρόσωπο με τον εαυτό μου, είδα στον καθρέφτη την εικόνα που είχα χτίσει ως τώρα, και τρόμαξα όταν συνειδητοποίησα πως ίσως δεν ήξερα καθόλου μα καθόλου αυτόν τον άλλο, τον πραγματικό εαυτό μου… Η έφοδος δεν ήταν μόνο στη νόσο, αλλά και μέσα μου, πολύ βαθιά μέσα μου. Κι αυτή η έφοδος ήταν πολύ πιο επώδυνη από την άλλη.

Βγαίνοντας από το νοσοκομείο, τα αποτελέσματα της παρακέντησης μυελού ήταν παραπάνω κι από ικανοποιητικά και η ύφεση της νόσου πολύ σημαντική. Ήμουν έτοιμος να ρουφήξω ξανά τη ζωή. Συναυλίες, εκδρομές, όνειρα και σχέδια…

Κυριακή 14 Σεπτέμβρη: Ο Σταυρός του Χριστού υψώνεται ενώπιόν μας για να μας υπενθυμίζει πως Εκείνος είναι η Ελπίδα και πως μόνο μέσα από τον Σταυρό ατενίζουμε την Ανάσταση.

Δευτέρα 15 Σεπτέμβρη: Αναχώρηση για Ναύπακτο και Γαλαξείδι. Πρωταρχικός μας στόχος να εκπληρώσουμε το τάμα μας στην Παναγία τη Μαραθιώτισα (γι΄αυτό θα σας μιλήσω κάποια στιγμή) και να μπορέσουμε να ξεκουραστούμε και να αναλάβουμε δυνάμεις.

Τετάρτη 17 Σεπτέμβρη: Επιστρέφοντας το βράδυ από Γαλαξείδι ανεβάζω ψηλό πυρετό κι αρχίζει μια φοβερή αγωνία όλη τη νύχτα.

Πέμπτη 18 Σεπτέμβρη: Εισαγωγή στο νοσοκομείο με αλεπάλληλα κύματα υψηλού πυρετού. Μέσα στο νοσοκομείο έρχεται και το κερασάκι στην τούρτα: παθαίνω πνευμονική εμβολή ευτυχώς πολύ ήπια. Ο πυρετός οφειλόταν σε λοίμωξη από σταφυλόκοκκο και ξεκινά ένα μπαράζ από 4 δυνατές ενδοφλέβιες αντιβιώσεις.

Στο νοσοκομείο παρέμεινα 7 μέρες, μία εβδομάδα γεμάτη από φάρμακα, άπειρες διαφορετικές εξετάσεις και πολλή αγωνία. Αυτή τη φορά μου κόστισε περισσότερο από την πρώτη. Ένα ξαφνικό γεγονός ανέτρεπε όλο το πλάνο που τόσο καλά είχα φτιάξει με το μυαλό μου. Ίσως ένα μάθημα ότι πρέπει να αφήνομαι περισσότερο στο Θεό και να μη βιάζομαι τόσο πολύ… Αλλά κι από την άλλη είναι άραγε εγωϊστικό να θες να χαρείς έστω πολλά σε ένα σύντομο διάστημα γιατί αισθάνεσαι ότι δεν πρόλαβες να τα χαρείς το καλοκαίρι που πέρασε; Τις απαντήσεις τις βρίσκει καθένας μόνος του μετά από πολύ και ειλικρινές ψάξιμο βαθιά βαθιά!

Τις τελευταίες δύο μέρες στο νοσοκομείο έπεσα σε πλήρη μελαγχολία και δεν ήθελα επικοινωνία με κανέναν. Ευτυχώς ο πυρετός άρχισε να πέφτει, τα δύο αντιβιωτικά αφαιρέθηκαν, και η νοσηλεία αποφασίστηκε να συνεχιστεί κατ΄ οίκον (πόσα οφείλω στη γιατρό μου που έψαξε να βρει τρόπο να με βοηθήσει και στη γυναίκα μου που δέχθηκε να αναλάβει αυτή τη διακονία!) με ενδοφλέβια αντιβίωση για άλλες δύο εβδομάδες.

26 Σεπτέμβρη – 12 Οκτώβρη: Μία από τις ομορφότερες περιόδους της ζωής μου. Πολύ λίγα πράγματα: το σπίτι μου, η γυναίκα μου και τα παιδιά μου, ελάχιστοι φίλοι, η θέα της θάλασσας και το ηλιοβασίλεμα από τη βεράντα μας, και οι Αναστάσιμες Κυριακές στην Εκκλησία που τροφοδοτούσαν ανεπανάληπτα την ψυχή μου… Συμμετείχα στη Θεία Λειτουργία με τόσο διαφορετικό τρόπο από πριν! Και ένα πολύ μελωδικό διάλλειμμα: η συναυλία του Ennio Morricone στο Ηρώδειο στις 29/9.

Ένιωθα να ξαναγεννιέμαι και να ανακαλύπτω τα πάντα από την αρχή. Δεν μπορούσα να ανοίξω ούτε υπολογιστή ούτε τηλεόραση…

Δευτέρα 13 Οκτώβρη: Εισαγωγή στο νοσοκομείο για το δεύτερο σχήμα. Προηγείται παρακέντηση μυελού. Δευτέρα βράδυ δυσκολεύομαι να πιστέψω τα νέα. Τα αποτελέσματα από την κυτταρομετρική εξέταση στο μυελό έδειξαν ότι ο μυελός είναι ελεύθερος νόσου, δηλαδή δεν έχει καθόλου παθολογικά κύτταρα. Η λευχαιμία είναι σε πλήρη ύφεση, κάτι το οποίο ευχόμασταν και ελπίζαμε να δούμε μετά από 1-2 μήνες! Η χαρά είναι απερίγραπτη. Με νέα δύναμη ξεκινήσαμε το δεύτερο σχήμα την Τρίτη το πρωί ελπίζοντας ότι αυτά τα 2-3 σχήματα ως τα Χριστούγεννα θα εδραιώσουν αυτό το πολύ θετικό αποτέλεσμα. Πρώτα ο Θεός μεθαύριο Παρασκευή επιστρέφω στο σπίτι. Στα σχήματα αυτά δε χρειάζεται η συνεχής παραμονή στο νοσοκομείο, γεγονός πολύ σημαντικό για την ψυχολογία του ασθενούς αλλά και όλης της οικογένειας.

Ζητώ συγγνώμη από όλους για την απουσία μου όλον αυτό τον καιρό, αλλά τελικά ήταν ένα πολύ σημαντικό διάστημα που έπρεπε να μείνω με τον εαυτό μου. Αν δεν το είχα κάνει, δε θα μπορούσα να ανοιχτώ και να είμαι εδώ τώρα μαζί σας. Είμαι ευγνώμων στον Θεό για την παρουσία σας, την αγάπη σας και τις προσευχές σας. Αν δεν είναι αυτό Εκκλησία, τότε τι είναι; Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι μέσα από την τεχνολογία αυτή θα μπορούσα να βιώσω την ενότητα σε ένα Σώμα όπως την έχω βιώσει χάρη σε όλους σας (και ειδικά όσους δε γνωριζόμαστε) τον τελευταίο καιρό. Σπουδαίο, πολύ σπουδαίο αυτό.

Τα βίντεο είναι από συναυλία του Ennio Morricone στο Μόναχο το 2005.

Το βίντεο με το θέμα από το «Σινεμά ο Παράδεισος» το αφιερώνω στη γλυκιά μου γυναικούλα, γιατί αυτή ήταν η πρώτη ταινία που είδαμε μαζί κάποια βραδιά του 1992 στο Edinburgh Playhouse.