μια ξαφνική μικρή απόδραση στην αγκαλιά της …
μεσάνυχτα Παρασκευής τρώγοντας και πίνοντας εκεί που σκάει το κύμα…
και μετά η τελευταία εκείνη στροφή πριν πάρεις το δρόμο για τη μικρή θαλασσινή αγκαλιά των παιδικών σου χρόνων,
εκεί που έφτανες μόνο με τις βάρκες που μας παίρναν απ΄ το πλοίο που άραζε έξω απ΄ τα Λουτρά,
τότε που ακόμη δεν υπήρχε ούτε ρεύμα ούτε νερό,
κι όλα φαίνονταν τόσο, μα τόσο διαφορετικά…
απ΄ τη στροφή αυτή φαίνεται πάντα ο φάρος,
εκεί πού ‘τρεχες ν΄ αγναντέψεις και να ανταμώσεις την απεραντοσύνη του μπλε,
εκεί που θαρρείς πως έσμιγαν θάλασσα κι ουρανός …
μόνο που εκείνη τη βραδιά η θάλασσα χτυπούσε πάνω στα βράχια αγριεμένη,
ίδια η ψυχή σου όταν ταράζεται και ψάχνει τρόπο να εκτονωθεί για να γαληνέψει πάλι μετά από λίγο …
ξημερώνοντας Σαββάτο…
λες και δε θέλεις να τελειώσει τούτη η βραδιά,
ακούγοντας μόνο τους ήχους απ΄ τις βάρκες που λικνίζονται ρυθμικά,
εκεί πλάι της, με μόνη παρέα ένα καρδιακό φιλαράκι,
δίνεσαι ολότελα στα κύματά της, αφήνεσαι στην αγκαλιά της …
το πρωί ο ήλιος λούζει με φως και χρώματα όλο το τοπίο,
ίσα που προλαβαίνεις να χυθείς στην απέραντη αγκαλιά της
και να ρουφήξεις αχόρταγα τη δροσιά της…
και λίγο πριν φύγεις πάλι για την καθημερινότητα της ζωής σου
γεύεσαι βιαστικά ό,τι ακόμα προλαβαίνεις…
παρέα, συμφιλίωση, χαρά …
… εκεί που φαίνεται πως βρήκες την άγκυρα που γύρευες σ΄ όλη σου τη ζωή,
στο αραξοβόλι της Αγίας Ειρήνης.
(το κειμενάκι αυτό το αφιερώνω απ΄ την καρδιά μου στο γλυκό μου αραξοβόλι που τόσα χρόνια πλάι μου γαληνεύει την ψυχή μου και με το φωτεινό χαμόγελό της ομορφαίνει τη ζωή μου)
Ακούστε την αισθαντική Milva στη «Θάλασσα» του Θάνου Μικρούτσικου.
Αν σας άρεσαν οι φωτογραφίες, αναζητήστε τις μαζί με πολλές άλλες στην ιστοσελίδα της Κύθνου.
σα 
το νερό που πάνω του έχεις καθρεφτιστεί,σε θυμάται.
και σου επιστρέφει πάντα αυτό που του εμπιστεύθηκες.
🙂
έτσι ακριβώς νιώθω ερμία… και πόσες αγωνίες, πόσα αισθήματα δεν έχω εμπιστευτεί όλα αυτά τα χρόνια.
ένας παράξενος σύνδεσμος που νιώθω να βαθαίνει όλο και περισσότερο.
Διαβάζοντας νομίζει κανείς οτι μένεις εκεί!
Πολύ παραστατικές οι εικόνες που περιγράφεις ωθούν στο να επισκεφθούμε κι εμείς τα ίδια μέρη.
Συστήνεις εύκολα την ηρεμία και την διαχέεις στο ωραίο αυτό κείμενο.
Καλημέρα φίλε 😉
Kαλημέρα σα, οι αποδράσεις έχουν τις επιδράσεις τους, ομορφαίνουν την καθημερινότητα!
Καλή σου μέρα Αντώνη φίλε μου!
Στο κειμενάκι αυτό βγήκε η ηρεμία κι η γαλήνη που ένιωσα σ΄ αυτό το ταξίδι – αστραπή. Και να σκεφτείς ότι μέχρι λίγες ώρες πριν το ταξίδι υπήρχαν απίστευτες εντάσεις και δυσκολίες… Τίποτα, δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω. Πρέπει να αποζητούμε και να διεκδικούμε στη ζωή μας τον τρόπο να κάνουμε κάποιες στιγμές μας όντως ξεχωριστές – μόνο έτσι έρχεται η εσωτερική γαλήνη και βρίσκουμε τη δύναμη να προχωράμε.
Ένα μεγάλο χαμόγελο και την αγάπη μου σου στέλνω φίλε Αντώνη!
Κατερινούλα καλημέρα!
Πόσο δίκιο έχεις. Μια ξαφνική μικρή απόδραση δίνει φως και χρώμα στην καθημερινότητά μας! Και είναι υπέροχο αυτό όταν συμβαίνει.
Νάσαι πάντα καλά! Σε φιλώ!
Αγία Ειρήνη της ψυχής μας, ε Σα;
Με τόση γαλήνη πώς να μη λατρέψει το μέρος όποιος περάσει από εκεί έστω τυχαία!
Εύχομαι να βρίσκεσαι συχνά σε εκείνα τα μέρη.
Ένας τέτοιος τόπος σου θυμίζει πως η φυσική σου θέση είναι αλλού. Κι όμως εμείς επιλέγουμε να γυρνάμε στον «θόρυβο» της πόλης. Γιατί άραγε;
Έχω ένα φιλικό ζευγάρι που το πήρε απόφαση και έφυγε μόνιμα για ένα πανέμορφο χωριό της Κρήτης. Υπάρχουν και κάποιοι που δραπετεύουν οριστικά…
Υπέροχα όλα, φίλε μου. Ιδίως η δεύτερη φωτογραφία σε πιάνει από το χέρι και σε τραβά μαζί της. Νά ΄σαι πάντα καλά…
Καλέ μου ήχε καλησπέρα!
Πέρασαν αρκετά χρόνια για να εκτιμήσω τη γαλήνη αυτού του τόπου και να συνειδητοποιήσω πόσο βαθιά χαραγμένα μέσα μου υπήρχαν μνήμες και βιώματα. Αλλά πάντα κάπως έτσι δε γίνεται;
Φίλε μου Δημήτρη υπάρχουν στιγμές που αποζητούμε τη βουή και στιγμές που αποσυρόμαστε στη γαλήνη της σιωπής… Δεν ξέρω πώς θα ένιωθα αν έμενα μόνιμα σε ένα τέτοιο μέρος. Συνήθως εκτιμούμε πιο πολύ και αποζητούμε αυτό που δεν έχουμε τόσο συχνά και μας λείπει!
Την καλησπέρα μου φίλε!
Καλώς μας ήρθες πίσω αγαπητέ μου φίλε Νίκο! Να υποθέσω ότι ήρθε η πολυπόθητη ADSL που περίμενες… Εγώ δε σε είχα πάρει είδηση γιατί ετοιμάζομαι για ταξίδι και δεν προλαβαίνω να μπω για αρκετή ώρα στο internet.
Η παραλία της φωτογραφίας που λες είναι η αγαπημένη μου παραλία. Εκεί συχνά μετά το μπάνιο την αράζουμε κάτω από την υπέροχη μεγάλη σκιά κάποιου από τα αρμυρίκια… Ανεπανάληπτες στιγμές χαλάρωσης και ξενοιασιάς.
Νάσαι καλά και συ φίλε μου!
τυχερό το αραξοβόλι σου…
τυχερός και ‘συ, για το αραξοβόλι σου…
να είστε πάντα καλά…
την καλημέρα μου…
Καλημέρα κι από μένα φίλε Γιώργο!
Μακάρι να συνειδητοποιούσαμε καθημερινά πόσο τυχεροί είμαστε για τους ανθρώπους που έχουμε πλάι μας και τις στιγμές που μας έχουν δωριστεί… Νάσαι κι εσύ πάντα καλά!
Ε,λοιπον το πρώτο που μου ήρθε να γράψω είναι σαν τα μωρά ένα:
ουάου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Καταγοητεύτηκα, τι όνειρο είναι αυτό;
Τι κείμενο, τι φωτογραφιες, τι αφιέρωση…
Χαίρομαι πάρα πολύ που το έζησες έτσι, και που συμφιλιώθηκες και μ’ έναν τέτοιο τόπο που το άξιζε, όπως όλα όσα αξίζουν την συμφιλιώση μας μαζί τους, ακόμα και η σκληρή πραγματικότητα…
Γύρισα κι εγώ, αλλά έχει πολλή δουλειά το νέο ποστ που ετοιμάζω, ελπίζω από βδομάδα, τώρα φιλοξενώ την Βασούλα την εξαιρετική σχολιάστρια του μπλογκ μου και βλέπουμε. Πέρασα κι εγώ μοναδικά, απροσδόκητα, θα τα δεις κι εσύ με τη σειρά σου.
Καλό βραδάκι!
Α, ναι, ξέχασα να σου πω, πως μετά από αυτό το ποστ, θα λες πως το Σα είναι η τελευταία συλλαβή της λέξης θάλασ-σα!
Αχ βρε Βασιλική, όπως πάντα χειμαρρώδης και εκφραστικότατη στο λόγο σου! Είχα αποφασίσει ότι δε θα γράψω τίποτα πριν φύγω (τη Δευτέρα που μας έρχεται αναχωρώ…), αλλά όσο ξαφνικά προέκυψε αυτό το 24ωρο στην Κύθνο, άλλο τόσο ξαφνικά κι αυθόρμητα βγήκε κι αυτό το ποστ… Κι απόψε βγήκε κάτι ακόμη όπως είδες… Για να βγαίνουν, πάει να πει ότι έπρεπε να βγούν!
Ανυπομονώ να δω το ποστ σου απ΄ τα μέρη που επισκέφτηκες (αφού δε λες πού πήγες, έτσι και γω δε σου λέω πού θα πάω για να ζηλέψεις…).
Αισθάνομαι τύψεις που δεν έχω καταφέρει να ανταποκριθώ στην πρόσκληση του Δημήτρη του Βόρειου, αλλά είναι κάτι που απαιτεί χρόνο και σκέψη, και δε μου βγαίνει εύκολα σ΄ αυτή τη φάση. Ίσως αφού επιστρέψω.
Νάσαι καλά, πάντα χαρούμενη και δημιουργική!
Να περάσεις υπέροχα, υπέροχα, και ο Δημήτρης ο Βόρειος έχει μεγάλη υπομονή και αγάπη, μη νοιάζεσαι, και μην νιώθεις καθόλου άσχημα κι εγώ άμα εσύ περνάς καλά μη μου λες πού πας και δεν θα ζηλέψω, μόνο να ξεσκάσεις και να ευχαριστηθείς θέλω και μετά γεροι να είμαστε έχεις πολύ πράγμα να γράψεις, άκου με που σου λέω, κάτι ξέρω κι εγώ… Ελπίζω μέχρι αύριο να κάνω το ποστ μου.
Σε ευχαριστώ από καρδιάς Βασιλική για τα καλά σου λόγια και τις ευχές σου. Άντε, ίσως νάμαι τυχερός να προλάβω να δω το ποστ από τα μέρη που επισκέφτηκες ώσπου να φύγω… Καλή Κυριακή να έχουμε!