Your house of cards
Is tumbling all around you
With its feet of clay
And you pretend that it doesn’t matter
And that you’re not scared
Here comes that day
Here comes the rain on your parade
There’s a price to pay
For a life of insincerity
Always smiling – Never with a frown on
A mask of hidden tears
Have the courage
To say what you mean now
And mean what you say
Here comes that day
Here comes the rain on your parade
There’s a price to pay
For a life of insincerity
You wanted life uncomplicated
Only pleasantries
And like a fool
You thought life could be cheated
Of life’s realities
Here comes that day
Here comes the rain on your parade
There’s a price to pay
For a life of insincerity
(Από το άλμπουμ της Siouxsie Sioux «Mantaray»)
«…Τὸν τρόπο τῆς ζωῆς τὸν σπουδάζουμε πάντοτε σὰν χαμένο παράδεισο. Τὸν ψηλαφοῦμε στὴ στέρηση, στὸ ἐκμαγεῖο τῆς ἀπουσίας του. Ἔγγλυφο ἴχνος τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς εἶναι ἡ πίκρα τῆς μοναξιᾶς στὴν ψυχή μας, ἡ ἀνέραστη μοναχικότητα. Γεύση θανάτου. Μὲ αὐτὴ τὴ γεύση μετρᾶς τὴ ζωή. Πρέπει νὰ σὲ ναυτολογήσει ὁ θάνατος γιὰ νὰ περιπλεύσεις τὴ ζωή, νὰ καταλάβεις ὅτι πρόκειται γιὰ τὴν πληρότητα τῆς σχέσης. Τότε ξεδιακρίνεις τὶς ἀκτὲς τοῦ νοήματος: Ζωὴ σημαίνει νὰ παραιτεῖσαι ἀπὸ τὴν ἀπαίτηση τῆς ζωῆς γιὰ χάρη τῆς ζωῆς τοῦ Ἄλλου. Νὰ ζεῖς, στὸ μέτρο ποὺ δίνεσαι γιὰ νὰ δεχθεῖς τὴν αὐτοπροσφορὰ τοῦ Ἄλλου. Ὄχι νὰ ὑπάρχεις, καὶ ἐπιπλέον νὰ ἀγαπᾶς. Ἀλλὰ νὰ ὑπάρχεις μόνο ἐπειδὴ ἀγαπᾶς, καὶ στὸ μέτρο ποὺ ἀγαπᾶς.
Διψᾶμε τὴ ζωὴ καὶ δὲν τὴ διψᾶμε μὲ σκέψεις ἢ νοήματα. Οὔτε καὶ μὲ τὴ θέλησή μας. Τὴν διψᾶμε μὲ τὸ κορμὶ καὶ τὴν ψυχή μας. Ἡ ὁρμὴ τῆς ζωῆς, σπαρμένη μέσα στὴ φύση μας, ἀρδεύει κάθε ἐλάχιστη πτυχὴ τῆς ὕπαρξής μας. Καὶ εἶναι ὁρμὴ ἀδυσώπητη γιὰ σχέση, γιὰ συν-ουσία: Νὰ γίνουμε ἕνα μὲ τὴν ἀντι-κείμενη οὐσία τοῦ κόσμου, ἕνα μὲ τὸ κάλλος τῆς γῆς, τὴν ἀπεραντοσύνη τῆς θάλασσας, τὴ νοστιμιὰ τῶν καρπῶν, τὴν εὐωδιὰ τῶν ἀνθῶν. Ἕνα κορμὶ μὲ τὸν Ἄλλον. Ὁ Ἄλλος εἶναι ἡ μόνη δυνατότητα νὰ ἔχει ἀμοιβαιότητα ἡ σχέση μας μὲ τὸν κόσμο. Εἶναι τὸ πρόσωπο τοῦ κόσμου, ὁ λόγος κάθε ἀντι-κείμενης οὐσίας. Λόγος ποὺ ἀπευθύνεται σὲ μένα καὶ μὲ καλεῖ στὴν καθολικὴ συν-ουσία. Μοῦ ὑπόσχεται τὸν κόσμο τῆς ζωῆς, τὸ ἔκπαγλο κόσμημα τῆς ὁλότητας. Στὴ μία σχέση…»
(Χρήστου Γιανναρά: Σχόλιο στο Άσμα Ασμάτων. Δείτε ολόκληρο το κείμενο στις Επιφυλλίδες του)
Είναι στο χέρι μας να έχουμε αυτήν την Αγάπη ή μάς χαρίζεται; Και μπορεί κανείς να αγαπήσει αν δεν έχει πρώτα αγαπηθεί;
υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει αγαπηθεί; ή μήπως την αγάπη που τούδιναν δεν μπόρεσε να δει;
Δεν μπορώ να το ξέρω με βεβαιότητα, αλλά υποθέτω πως υπάρχουν πάρα πολλοί. Δεν αναφέρομαι, φυσικά, στον εαυτό μου -είμαι πολύ ευνοημένος σε αυτό το θέμα. Αλλά τόσοι άλλοι που γενήθηκαν π.χ. σκλάβοι ή που μεγαλώνουν σε άρρωστες, μοναχικές καταστάσεις;..
Αλλά και πέραν αυτών, λέγεται ότι υπάρχει και μια άλλη Αγάπη που είναι δώρο του Θεού και ξεπερνά (αν και αγκαλιάζει) το ανθρώπινο συναίσθημα. Αυτό που μπορεί να κάνει ο άνθρωπος είναι να το δέχεται και να το «αντανακλά» αυτήν την Αγάπη γύρω του. Αλλά δεν είναι δικό του ενέργημα. Ο Θεός την χαρίζει.
Όσο για τον Γιανναρά, αναρωτιέμαι μήπως μερικές φορές συγχαίει την Αγάπη αυτή με τον έρωτα (με την ευρύτερη έννοια). Ο έρωτας έχει μέσα και την γοητεία και το αίτημα «Νὰ γίνουμε ἕνα μὲ τὴν ἀντι-κείμενη οὐσία τοῦ κόσμου», ενώ η Αγάπη δε ζητά τίποτα για τον εαυτό της.
Σχολιάζω τη νυκτική σου ανάρτηση με ορισμένες προσωπικές μου
ΝΥΞΕΙΣ-ΑΝΟΙΞΕΙΣ
Κρυφτό με το φώς κι ο λόγος σου άρραφος
θάμβος δακρύου.
*
Κάψε με κάψε με τη στολήν ολόσωμο
πύρ ακάματο.
*
Αθεόφοβη σε πουλεί και σ’ αγοράζει
σπείρα των φίλων.
*
Ανοιχτομάτης μίμος εκ του προχείρου
σε θεατρίζει.
*
Γιά οθόνιο κλέψε μου απ’ την απλώστρα
ό,τι πρόχειρο.
*
Πού κλίνετε το μίσχο λουλουδάκια
κόμπο τον κόμπο;
*
Έρπουσα η μέρα του θανάτου δέλεαρ
κηρύσσει έαρ.
*
Νύξεις ανοίξεις κορμοί της εμπαθείας
ιμερότροποι.
*
Σπυριά της δάφνης κολώνια λεμονάνθι
λιωμένα όλα.
η μέρα που θα βγάλω το χαμογελαστό προσωπείο που τόσο καλά έκρυβε τα δάκρυά μου…
η μέρα που η καταρρακτώδης βροχή θα μου χαλάσει την παρέλαση του υπερφίαλου εγώ μου…
η μέρα που θα δω τα οχυρά της βιολογικής και ψυχολογικής μου ατομικότητας να γκρεμίζονται σα χάρτινοι πύργοι…
η μέρα που θα καταλάβω πως δεν ζω…
…για να αρχίσω να αφουγκράζομαι τη ζωή…
@ Δημήτρης
καλέ μου φίλε, μακάρι αυτή τη σαρακοστή να ανοίξουμε ακόμη περισσότερο τις καρδιές μας και να γίνουμε σκεύη της Αγάπης Του.
@ Π.Κ.
σεβαστέ μου πάτερ, είναι τιμή και χαρά για το μικρό κονάκι μας ο ποιητικός σας λόγος.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς.
«μεγαλώνουμε,μεγαλώνουμε κι όμως τα πράγματα δε λιγοστεύουν.απεναντίας πολλαπλασιάζονται.πολλαπλασιάζονται τα νοήματά τους,χάνουν τα νοήματά τους,αδειάζουν,γεμίζουν,πλημμυρίζουν,σταματούν μέσα στον άγνωστο όγκο τους,αυτοπροσηλώνονται,απορούν,θαυμάζονται,τρέμουν μαγεμένα απ΄την άγνοιά τους,απ΄τη δική τους υπονοητικότητα,απ΄τη δική μας διαίσθηση κι από εκείνο το απέραντο που περιέχουν και που τα περιβάλλει,απο κείνο το αναρίθμητο που θυμούνται και μάς θυμίζουν..»
και έτσι δεν είναι η ζωή,και εμείς;
ναι, έχεις δίκιο φίλη ερμία, έτσι είναι η ζωή… και ευτυχώς που είναι έτσι γιατί έτσι ωριμάζουμε και προχωράμε… εάν βέβαια δε μένουμε εγκλωβισμένοι στο καβούκι μας χωρίς να μας ενδιαφέρει τι γίνεται έξω (αλλά και μέσα μας…).
Πολύ όμορφες αυτές οι σκέψεις – γιατί τις έχεις σε εισαγωγικά; είναι παρμένες από κάπου; αν ναι, θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μου την πηγή από την οποία προέρχονται (αν θες φυσικά…).
και βέβαια θέλω.είναι απο το μυθιστόρημα τού Γ.Ρίτσου «ίσως να΄ναι κι έτσι»,εκδ.ΚΕΔΡΟΣ. αυτό μαζί με τά άλλα κείμενά του απο το «εικονοστάσι ανώνυμων αγίων»,τα διαβάζω ανα διαστήματα εδώ και χρόνια,και κάθε φορά είναι σαν πρώτη.αυτή του η πλευρά μαζύ με την ερωτική του ποίηση,πάντα με συντροφεύουν.ένας παράδεισος κι ένας πίνακας που αλλάζουν χρώματα και σκέψεις.
καλημερούδια!
ευχαριστώ από καρδιάς ερμία μου… το σημείωσα για να το αποκτήσω… καλή εβδομάδα να έχουμε από αύριο!
πέρασα για μια καλημέρα
και με κέρασες στιχάκια,μουσικές
και τη λαχτάρα για το χαμένο Παράδεισο..
να σαι καλά!
σ ευχαριστώ πολύ και καλή σου μέρα!
Τελικά, η ζωή είναι κάτι παραπάνω απ το να σηκώνεσαι το πρωί και να κανεις σχεδόν μηχανικά όλες τις δουλειές σου…
μακάρι να μη χάνουμε ποτέ τη ζωτικότητα, την ενέργεια που μας κανει να προσπαθούμε για μια καλυτερη ζωή..με περισσότερη αγάπη..Αυτή η ενέργεια, η αισιοδοξία, που ουσιαστικά είναι η ίδια η αγάπη, είναι απαραίτητη! Όπως λεν και οι ψυχολόγοι, αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος αλλά η θλίψη!
@ νηφάλια μέθη
κι εγώ σε ευχαριστώ για το πέρασμά σου νηφάλια μέθη…
ελπίζω να τα λέμε!
@ θρασύβουλος
μου έλειψες Θρασύβουλε! μακάρι να βιώσουμε και την όντως Ζωή φίλε μου! καλή σου δύναμη!
Συμφωνω απολυτα με τον Θρασύβουλο.. Μεγιά το καινούργιο λουκ 🙂 αρκετα ανανεωμένο μου αρεσει!
Καλο υπόλοιπο Κυριακής!
Νάσαι καλά! Σε ευχαριστώ πολύ. Καλή εβδομάδα!
ξέρετε οποιεσδήποτε πληροφορίες για αυτό το θέμα σε άλλες γλώσσες;